شعر و داستانهای کودکانه برای محمد مانی شیرین ترین پسر دنیا

  آسمان ، آب ، زمين كي به اين خورشيد مي گويد نخواب ؟ آفتابت را بتاب ! كي زده فواره ي رنگين توي حوض آسمان ؟ از كجا آورده دريا آب را ؟ شب گل مهتاب را ؟ كي به آهو ياد داده سبزه را ؟ شبدر خوشمزه را ! كي لباس شاپرك را دوخته ؟ گل به او آموخته ! كي به دل ها مهرباني داده است ؟ شادماني داده است ! او خداي مهربان و خوب ماست هر چه هست از اين خداست ! ...

جوراب يك چيز تازه فهميده ام من كاري ندارد جوراب شستن من شستم آن را امروز با دست چون مادر من كارش زياد است جورابم الان روي طناب است هم پاك و زيبا هم خيس آب است خورشيد خانم تابيده بر آن پس مي شود خشك جورابم الان ...

  گاو میگه آی بچه ها منم که میدم شیر به شما خوب میدونین که من کیم اینهمه خوشحال از چی ام دو شاخ تیز به سر دارم یک تن پر هنر دارم علف می خورم شیر میشه ماست و کره پنیر میشه هر کی میخواد قوی بشه شیر بخوره روزی یه شیشه ...

خانه کرده است کرم ناقلا درمیان سیب روی شاخه ها زشت وزخمی است   قلب سیب زرد می کشد هنوز روی شاخه درد قلب اوشده رنگ غصه ها من برای سیب می کنم دعا با دعای من کرم ناقلا ترک میکند قلب سیب را!       ...

کلّه کدو تو پارکی درختی رو می بینه به زیرِ سایه ی اون رو نیمکتی می شینه می بینه رو درخته کسی چیزی نوشته کلّه کدو می دونه که این یِه کارِ زشته می پرُسه از درخته پوستِ تو رو کی کَنده ؟ این نمی تونه باشه جای نوکِ پرنده ! هرکی نوشته این رو چه بی ادب چه لوسه ! کلّه کدو درخت رو ناز می کنه می بوسه !   ...

اتل متل یه سایه روسرم بود   دستای گرم و خوب مادرم بود   تا صبح نشست بالا سرم دعا کرد   دلش شکسته بود خدا خدا کرد   فرشته ها از اون بالا رسیدن   اشکای گرم مادرم را چیدن   تب از تنم یواش یواش جدا شد لبم یه غنچه بود به خنده وا شد ...

        عروسک خوشگل و نازم توئی       با چشمون آبی و لپ گلی       وقتی که نازت میکنم  می خندی       موقع خواب چشمونتو می بندی       رختخواب سفید و توری داری       تا که برات قصه نگم بیداری       منم برات موقع خواب همیشه     قصه می گم قصه گرگ و میشه ...

  کبوتر ناز من تنها نشسته دلم براش ميسوزه بالش شکسته به من نگاه ميکنه غمگين و خسته مامان جون مهربون بالشو بسته کبوتر ناز من خوب ميشي فردا دوباره پر مي کشي تو آسمونها ...

  می رود به هر جایی دانه در دهان دارد مثل نقطه ای ریز است زنده است و جان دارد   در وجود خود دارد زور و قدرتی بسیار او نمی شود خسته از دویدن و از کار   تا که گندمی یابد از زمین حاصلخیز با دهان کند آن را مثل تکه های ریز   از وسط کند تقسیم پیش چشم این مردم تا نروید از انبار یک جوانه گندم   داده حق به این حیوان علم و فهم و دانایی کم خوراکی و قدرت این همه توانایی   توی شعر فردوسی خوانده ام، میازاری مور ناتوانی را مثل او تو جان داری   ...