روباه و زاغ

زاغکی قالب پنیری دید

به دهن برگرفت و زود پرید

بر درختی نشست در راهی 

که از آن می گذشت روباهی

روبه پر فریب حیلت ساز 

رفت پای درخت و کرد آواز 

 گفت: به به چه قدر زیبایی 

چه سری چه دمی عجب پایی

پر و بالت سیاه رنگ و قشنگ  

نیست بالاتر از سیاهی رنگ

گر خوش آواز بودی و خوش خوان

نبودی بهتر از تو در مرغان

زاغ می خواست قار قار کند

تا که آوازش آشکار کند

طعمه افتاد چون دهان بگشود  

روبهک جست و طعمه را بربود